Wietnamski konflikt, jeden z najbardziej długotrwałych i krwawych konfliktów w powojennym świecie. Pierwszym jego etapem była wojna kolonialna w latach 1946–1954. Po zakończeniu okupacji japońskiej przywódca partyzantki komunistycznej Ho Chi Minh proklamował w 1945 niepodległość. Spowodowało to interwencję Francji i kilkuletnią wojnę partyzancką.
W 1951 klęskę ponieśli Wietnamczycy, mimo wsparcia Chin, w 1954 definitywną – Francuzi, mimo pomocy USA (pod Dien Bien Phu). Konferencja genewska zakończyła tę fazę konfliktu, dokonując podziału kraju wzdłuż 17 równoleżnika na Wietnam Południowy i Demokratyczną Republikę Wietnamu.
Oba kraje różniły się jednak zasadniczo w swej polityce, komunistyczna DRW stawiała sobie za cel zjednoczenie kraju, Wietnam Południowy pozostający pod kontrolą polityczną USA, był rządzony dyktatorsko, co wywołało niezadowolenie społeczne i zrodziło w 1960 radykalną opozycję. Zbudowana przez nią armia wyzwoleńcza – Vietcong rozpoczęła wojnę partyzancką wspieraną z DRW. Stany Zjednoczone za prezydentury J.Kennedy’ego obaliły niepopularną dyktaturę Ngo Dinh Diema, jednak nie powstrzymało to już rozszerzającej się wojny domowej.
W obawie przed przejściem całego Wietnamu na pozycje komunistyczne, co mogłoby też wywołać podobne tendencje w całych Indochinach, prezydent L. Johnson rozpoczął bombardowania Wietnamu Północnego. Mimo bombardowań, używania broni chemicznej i biologicznej, przerzucania kolejnych oddziałów na teren walk Wietnamczycy zachowywali swe pozycje. Zaangażowanie ponad 500 tys. żołnierzy amerykańskich wywołało natomiast protesty przeciw “brudnej wojnie” w samych Stanach Zjednoczonych, straty były coraz większe (56 tys. zabitych, ponad 300 tys. rannych żołnierzy amerykańskich), efekty znikome, wyjątkowe okrucieństwo zmagań przynosiło śmierć i kalectwo obu stronom (ogółem po stronie wietnamskiej śmierć poniosło około 500 tys. cywilów, około mln partyzantów i żołnierzy).
Pierwsze paryskie rokowania pokojowe z 1968 zakończyły się fiaskiem, USA wznowiły więc bombardowania. Prezydent G. Ford zadecydował jednak o przerwaniu wojny, podpisując w 1973 traktat z DRW i wycofując wojska amerykańskie. Po 2 latach skoordynowana ofensywa wojsk DRW oraz Vietcongu doprowadziła do zajęcia w 1975 Sajgonu i zjednoczenia państwa.
Wietnam zaangażował się ponownie w działania zbrojne, wkraczając w 1978 do Kambodży i obalając Czerwonych Khmerów. Popierający ich Chińczycy zaatakowali granice Wietnamu (17 II-6 III 1979), nie podjęli natomiast ofensywy w głąb kraju.
Wietnamski konflikt doprowadził do całkowitego wyniszczenia gospodarczego kraju, a późniejsza polityka, polegająca na próbie odgrywania mocarstwowej roli w regionie nie służyła odbudowie wewnętrznej. Dopiero w połowie lat 90. Wietnam zaczął odczuwać pozytywne zmiany w rozwoju społecznym i postępie gospodarczym.
